به چشم خسته من باز آمدی نگارم

ولی چه دیر و غریبانه آمدی به یادم

درنگ کردی و بی تاب گشتم از فراغت

چه فایده ، هیچ ندانی که دیر آمدی به سراغم

به گریه رفتم و عمر من طی شد

چگونه گویم از آن رفتن و از آن حالم

به خنده آمدم باز به گریه ام کردی

بهار سبز مرا چون خزان غم کردی

گرفت بر رخ من آن خزان پاییزی

نشست بر سر و رویم ناگهان پیری

من آن مسافر خسته که جاده را گم کرد

هزار ثانیه رفت و هزار قافیه در هم کرد

نیا که دگر دل سرای عشق تو نیست

به خواب رفته و دگر جای پای تو نیست